Het is een regenachtige woensdagmiddag en ik zit in de keuken naar buiten te staren. De regendruppels tikken tegen het raam terwijl de krokussen nog even in hun holletje blijven wachtend op de voorjaarszon. Tegenover me, aan de andere kant van de keukentafel, zit mijn dochter. Ze pakt het Complimentenspel en zegt ‘Zullen we het Complimentenspel spelen?’
Ze opent het doosje en drukt me een stapel met kaartjes in mijn handen. Het andere stapeltje pakt ze zelf.
“Dan gaan we kijken welk compliment bij de ander past” zegt ze. Enthousiast begint ze de stapel met kaartjes te lezen. Al snel roept ze enthousiast ‘Oooh, deze is echt voor jou!’ en ze schuift een kaartje over de tafel mijn richting op.
Ik lees “Ik vind het zo fijn dat ik helemaal mezelf kan zijn bij jou”
Ik voel een gevoel van dankbaarheid door me heen stromen. Wat mooi dat mijn dochter zo zichzelf kan zijn bij mij. Dan moet ik slikken. Ik merk dat het me raakt. Ik kijk naar mijn lieve, mooie dochter… ze heeft zo vaak het gevoel dat ze anders moet zijn. Ik zie dat ze op haar tenen loopt en op maar weinig plekken echt zichzelf kan en mag zijn.
Op school doet ze zo ontzettend haar best om te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Ze probeert heel hard om in het hokje te passen, maar aan alle kanten is voelbaar dat zij niet in het hokje past. En zeg eens eerlijk… vinden we dat ieder kind in een hokje moet passen?
Ik kijk naar de Complimentenkaartjes in mijn handen. Dan valt mijn oog op een van de kaartjes. Pats. Die is raak.
“Deze is voor jou!” zeg ik terwijl ik het kaartje aan haar geef. Ik zeg het ook nog eens hardop “Ik vind het knap dat je iets net anders durft te doen.” Ik zie haar reactie en geniet van haar glunderende gezicht.
“Dankjewel mam” zegt ze zacht.
“Ik vind het soms zo moeilijk om anders te zijn. Ik wil graag dat andere mensen me leuk vinden en bij de andere meiden uit de klas passen. Ik wil echt niet lastig of vervelend zijn… Maar als ik te druk ben en wil gaan zingen of dansen is dat wel heel lastig voor de meester.” Ik knik en blijf bewust even stil…
Ze gaat verder “En als ik niet kan bewegen en juist stil moet blijven zitten voel ik zo’n onrust in mijn lijf, dan ontplof ik bijna.”
“Ik weet het lieverd” zeg ik terwijl ik met mijn handen door de stapel complimentenkaartjes ga. “Ik zie dat het moeilijk voor je is. En ik zie hoe hard jij je best doet. Maar weet je… Ik vind je helemaal goed zoals je bent – en daarom krijg je dit mooie compliment.”
Ik schuif een blauw kaartje met diamanten naar haar toe.
“Ik vind je helemaal goed zoals je bent” leest mijn dochter hardop voor.
Ze zucht een keer diep en kijkt me lachend aan. “Mag ik deze op het nachtkastje bij mijn bed zetten?”
Ik begrijp haar vraag en ik begrijp haar wens. Het is ook mijn wens voor mijn dochter. Ik wens dat zij zich goed voelt over zichzelf en zichzelf ziet in al haar mooie eigenschappen, kwaliteiten en talenten.
Mijn lieve, mooie dochter. Ze kijkt me aan. Ik realiseer me dat ze op mijn antwoord wacht.
“Natuurlijk mag dat,” zeg ik haar. Dan rent ze de keuken uit, met het complimentenkaartje stevig in haar hand gedrukt.
Wil jij ook die leuke complimentenkaarten uit het complimentenspel? Neem dan een kijkje in de complimentenspel shop.